29 آوریل 2022- تقریباً 25 درصد از افراد بالای 65 سال مبتلا به دیابت نوع 2 هستند، وضعیتی که در آن بدن نمی تواند انسولین کافی برای مدیریت مؤثر قند خون تولید کند. انسولین نقش مهمی در مغز دارد و افراد مبتلا به پیش دیابت و دیابت در معرض خطر ابتلا به بیماری آلزایمر و زوال شناختی هستند. نشان داده شده است که رساندن انسولین به مغز از طریق بینی - اتمیزه شده و از طریق اسپری کردن در بینی - حافظه کلامی را بهبود می بخشد و می تواند به عنوان یک درمان بالقوه برای زوال شناختی در سالمندان بکار رود.
اکنون، تیمی از دانشمندان در مرکز پزشکیBIDMC ، اثرات طولانی مدت استفاده از انسولین داخل بینی (INI) را بر شناخت و راه رفتن افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و بدون آن ارزیابی کرده اند. شواهد کارآزمایی MemAID، که فاز دوم یک کارآزمایی بالینی تصادفی است، نشان داد که اسپری کردن انسولین به داخل بینی سبب افزایش سرعت راه رفتن، افزایش جریان خون مغزی و کاهش انسولین پلاسما در شرکت‌کنندگان مبتلا به دیابت نوع 2 و بهبود تصمیم‌گیری و حافظه کلامی در شرکت‌کنندگان غیر دیابتی و افراد مبتلا به پیش دیابت در این کارآزمایی شده است. این یافته‌ها که در مجله نورولوژی منتشر شده است، نشان می‌دهد که انسولین استنشاقی باید بیشتر برای کاربرد احتمالی آن به عنوان درمانی برای دیابت نوع 2 و همچنین درمانی برای کاهش عملکردی مرتبط با سن، مورد آزمایش قرار گیرد.
پرفسور ورا نواک، از بخش نورولوژی در BIDMC، و دانشیار نورولوژی دانشکده پزشکی هاروارد و یکی از نویسندگان این مقاله، گفت: سرعت راه رفتن یک پیش بینی بالینی مهم برای سلامتی در سالمندان است که با زوال شناختی، بستری شدن در بیمارستان، ناتوانی و مرگ مرتبط است. در ابتدا، شرکت‌کنندگان مبتلا به دیابت نسبت به شرکت‌کنندگان بدون دیابت که به‌عنوان مرجع بالینی برای جمعیت عادی سالخورده انتخاب شدند، کندتر راه می‌رفتند و عملکرد شناختی بدتری داشتند.
پرفسور نواک و همکارانش، از 223 شرکت کننده 50 تا 85 ساله ی مبتلا به دیابت و بدون دیابت ثبت نام کردند و سرعت راه رفتن، توجه، حافظه و عملکرد اجرایی و خلق و خوی آنها را با استفاده از یک مجموعه از تست های معتبر ارزیابی کردند. نیمی از شرکت کنندگان مبتلا به دیابت(n=51) و نیمی بدون دیابت(n=58) با انسولین استنشاقی تحت درمان قرار گرفتند، که یک بار در روز از طریق دستگاه اتومایزر الکترونیکی به داخل بینی اسپری می شد. در این کارآزمایی دوسوکور، به سایر شرکت‌کنندگان دارونمای غیرفعال (سالین استریل) به صورت اسپری داخل بینی داده شد.
پس از 24 هفته درمان، سرعت راه رفتن شرکت‌کنندگان مبتلا به دیابت که انسولین داخل بینی (INI) را دریافت کرده بودند، در طول درمان و پس از درمان، بیشتر از شرکت‌کنندگان دیابتی بود که دارونما دریافت کرده بودند. شرکت کنندگان دیابتی تحت درمان باINI ، همچنین افزایش جریان خون مغزی در لوب فرونتال و کاهش مقاومت به انسولین و کاهش انسولین پلاسما را در مقایسه با گروه دارونما نشان دادند، در حالی که تصمیم گیری و حافظه کلامی شرکت کنندگان بدون دیابت که تحت درمان با INI قرار گرفتند، بهبود یافته بود. در مجموع، شرکت کنندگان تحت درمان با INI، چه با و چه بدون دیابت نوع 2، راه رفتن سریع‌تر و عملکرد اجرایی و حافظه بهتری را نشان دادند، در حالی که افراد مبتلا به پیش دیابت، بیشترین پیشرفت‌ها را در تصمیم‌گیری و حافظه کلامی نشان دادند.
ثبات روند در داده‌ها که عملکرد بهتری را در سرعت راه رفتن و عملکرد شناختی برای شرکت‌کنندگان تحت درمان با INI نشان می‌دهد، به‌ویژه در افراد مبتلا به پیش دیابت، پیامدهای زیادی برای مداخله زودهنگام بالقوه با استفاده از INI در این جمعیت برای جلوگیری یا کند کردن پیشرفت به سمت زوالهای عقل مرتبط با بیماری آلزایمر دارد. دکتر Long Ngo، نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: با توجه به 96 میلیون بزرگسال آمریکایی و افزایش تعداد افراد جوان مبتلا به پیش دیابت، این یافته در مورد تأثیر مفیدINI ، سزاوار توجه بیشتر و تایید قطعی در یک کارآزمایی بزرگتر است.
محققان اظهار داشتند که این درمان با هیچ عارضه جانبی جدی یا متوسطی همراه نبود، و درمان با انسولین داخل بینی در شرکت کنندگان مبتلا به دیابت نوع 2 که تحت درمان با انسولین زیر جلدی بودند، بی خطر بود.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2022-04-insulin-gait-cognitive-function-patients.html